Yönetim mi, Yöneticilik mi?
Londra 9 milyon 841 bin nüfusuyla dünyanın en karmaşık kentlerinden biri.
Ama orada her şey sade: Bir belediye başkanı ve 25 kişilik bir meclis.
Toplam 26 kişiyle koca bir metropolü yönetiyorlar.
Az ama öz, çünkü orada “iş yapan” var.
Bizde mi?
Nüfus yarı yarıya ama meclis 184 kişi!
Yetmedi, 200 daire başkanı,
şirketlerle birlikte 400 yöneticilik ordu!
Yani Londra bir şehri yönetiyor,
bizde ise yöneticiler birbirini yönetmekle meşgul.
Yakında “Üst Yönetici Takip ve Denetim Koordinatörlüğü” kurulursa şaşırmayın.
Her koltuğa bir unvan, her odaya bir tabela, her çalışana bir yönetici!
Gerçekten “büyükşehir” olmayı başardık;
ama yöneticilikte, hizmette değil bürokrasi sayısında.
Her Çalışana Bir Yönetici, Her Gündeme Bir Parsel!
Londra Meclisi toplandığında şehrin geleceğini konuşur;
bizim meclis toplandığında parseller konuşur!
Neredeyse her meclis gündeminin yarısı parsel bazında plan değişiklikleri.
Tarım alanıymış, sit alanıymış, fark etmez;
bir dilekçe, bir teklif, bir el kaldır…
Hop, değişiklik tamam!
Belki de o yüzden bu kadar kalabalıklar —
ancak bu kadar çok parsel değişikliğini 400 yöneticiyle yetiştiriyorlar demek ki!
Plan mı Dediniz, O da Neydi?
İzmir’in 1/100.000’lik ve 1/25.000’lik üst ölçekli planları,
yani kentin anayasası,
artık sadece “itiraz gerekçelerinin arasında” hatırlanıyor.
Plan bütünlüğü yok, plan disiplini yok,
ama plan değişikliği bol!
Biz yurttaşlar itiraz ettiğimizde ne oluyor peki?
Cevap kısa ve net: “Gerekçesiz reddedilmiştir.”
Evet, tıpkı plansız kararlar gibi, gerekçesiz retler de İzmir’e özgü bir yönetim tarzı artık.
Kimin Yönettiği Belli Olmayan Şehir
İzmir Büyükşehir Belediyesi artık yönetimden çok bir “makamlar koleksiyonu.”
Yeni müdürlükler, daireler, koordinatörlükler…
Ama kenti kim yönetiyor, bilen yok.
Bir yanda 400 yönetici, öte yanda çözülmeyen sorunlar.
Sokağa inince gerçek tablo:
Kokudan nefes alınmıyor, ama her köşe başında bir müdürlük tabelası var.
Londra 25 kişiyle geleceğini planlıyor,
İzmir 400 kişiyle günü kurtaramıyor.
Birinde 25 akıl, diğerinde 400 koltuk var.
Demek ki mesele “kaç kişi” değil,
ne kadar iş yapıldığı.
Ve anlaşılan o ki, İzmir’de herkes meşgul
ama kimse gerçekten çalışmıyor.
