Bu gün İzmir’deydim…
Bir zamanlar deniz kokan, özgürlük kokan, umut kokan o şehirde.
Şimdi her adımda çöp dağları, her sokakta sabırsız kornalar, her yüzde yorgunluk vardı.
Bir zamanların Akdeniz’in incisi, şimdi bir beton ormanına sıkışmış nefessiz bir güzellik.
Eskiden İzmir limandı…
Rüzgârı bile medeniyet taşırdı.
Limanına vapurlar, gönüllere sevda demirlerdi.
Biz o vapurlardan martıları beslerdik;
arkamızda bembeyaz köpüklerle dans eden bir deniz olurdu.
Kimi zaman oltamızı atar, balık yakalardık — deniz sadece mavilik değil, hayatın ta kendisiydi.
Bir zamanlar İzmir Enternasyonal Fuarı vardı.
Bir ay sürerdi, ışıklar sabaha kadar sönmezdi.
Her yer sanat, müzik, tiyatroydu.
Otellerde yer bulunmazdı, parklar bile şarkı söylerdi.
Akdeniz Festivali yapılırdı;
ülkeler dostlukla el sıkışır, İzmir o sıcak yaz akşamlarında bir sevda gibi kokardı.
Derlerdi ki:
“İzmir’in denizi kız, kızı deniz;
Sokakları hem kız hem deniz kokar.”
Şimdi o kokunun yerini lağım ve ihmal kokusu aldı.
Şehrin alnındaki tuzlu ter, artık beton tozuna karışıyor.
Bir zamanlar demokrasiyle, aydınlıkla, sanatla övünen bu şehir,
bugün çarpık kentleşmenin, plansızlığın ve gösterişin kurbanı oldu.
İzmir, yanlış başkanların elinde oyuncak oldu.
Ehliyetsiz, vizyonsuz yönetimlerin arasında kimliğini kaybetti.
Bir zamanlar liman şehriydi, Akdeniz’in incisi, kültürün beşiğiydi;
şimdi ise rantın ve ihmalkârlığın sahnesi.
Kordon’da yürüyen gençlerin yerini çöp kamyonları aldı,
martı seslerinin yerini sirenler,
sanatın yerini sessizlik…
Bu şehir artık suskun ama içten içe ağlıyor.
Oysa İzmir bir zamanlar dirençti, zarafetti,
Şimdi kendine küsmüş bir şehir gibi;
ama inanıyorum, bir gün yine deniz kokusuyla uyanacak,
yine maviye sarılacak bu şehir.
Çünkü İzmir, küllerinden doğmayı bilen bir kadındır.
Yeter ki onu sevenler yeniden hatırlasın,
ve bir gün ehil ellerde yeniden nefes alsın.
Nivent Kurtuluş 14.10.2025
