“Ne olacak bu memleketin hali?” derdik biz 78’liler, lise ve üniversite yıllarında. Hep bir şeyler yapmaya çalışırdık memleket için. Karşıydık adaletsizliğe, hukuksuzluğa, işini yarım yamalak yapan yöneticilere, askeri müdahalelere, kapitalist düzene…
Bugün bizim kuşak 60’lı yaşlarına geldi. Ama dilimizde yine aynı cümle:
“Ne olacak bu memleketin hali?”
Çocuklarımıza hep şunu söyledik:
“Bu memlekete borcunuz var, bir gün ödeyin, unutmayın.”
Ama artık söylemlerimiz değişti. Çünkü öyle adaletsizlikler, öyle ahlaksızlıklar görüyoruz ki… Artık biz değil, memleket bize borçlu.
Biz isteyerek verdik yıllarımızı, emeğimizi. Fakat genç kuşaklar hak etmiyor dünyanın hiçbir yerinde görülmeyecek hukuksuzluklarla büyümeyi. Düşünce suçu işlemeye korkarak kendini ifade etmeyi. Dürüst, çalışkan ama hakkı yenmiş yurttaşlarına bu memleket borçludur. Ve bu borcu ödemelidir.
Bu serzeniş sadece iktidara değil; muhalefete de…
Kısa ömrümüze ne çok şey sığdırdık! Hiç de normal olmayan ama bize “Burası Türkiye” denilerek alıştırıldığımız olaylar artık şaşırtmıyor.
Geçmişe bakınca bugünlere nasıl kolay geldiğimizi anlıyoruz.
- “Bana sağcılar adam öldürüyor dedirtemezsiniz” deyip seçim zamanı tarikat liderlerini dolaşan parti başkanlarını gördük.
- “Benim memurum işini bilir” diyenlerin döneminde yolsuzlukların arttığını izledik.
- “Göğsünde kartal brövesi olan asker Amerikancı askerdir, ben de öyleyim” diyen Genelkurmay Başkanlarını gördük.
- Zeytinyağı yerine margarin yedirmek için şarkılar besteletip yayan yöneticileri hatırlıyoruz.
- Yerli malı haftasını okullardan kaldıranları, Şakir Zümre’leri, Nuri Demirağ’ları harcayan siyasetçileri gördük.
- Atatürk’ün ölümünden hemen sonra Amerika hegemonyasına girmeyi normal sayanları öğrendik.
- ABD orijinli tüm askeri darbeleri alkışlayanları, onları “kurtarıcı” diye seçenleri yıllarca yaşadık.
- Kendi çıkarını memleket çıkarının önünde görenleri hep baştacı ettiler.
Bugün yaşananları anlatmaya gerek bile yok. Her yeni olayda “Yok artık, bu kadarı da olmaz” diyoruz ama oluyor. Ve biz alışıyoruz.
Kamu mallarının ulusal ve uluslararası şirketlere kamu yararı olmaksızın verilmesine, demokrasinin sadece kitaplarda bir tanım olarak kalmasına, gelir dağılımının düzeltilmesi imkânsız biçimde bozulmasına, liyakatsizliğe… Alışıyor muyuz artık?
Çözüm Nerede?
Yıllar sonra bu kadar yıpranmış iktidar partisinin hâlâ %30’un üzerinde oy almasının nedenlerini muhalefet araştırıyor mu?
Amerikan propagandalarıyla bu ülkede artık sol bir partinin iktidara gelemeyeceğini görmüyor mu ana muhalefet?
Yokluk hep CHP’nin suçu oldu! Grip bile Rusya’dan geldi.
CHP’nin sağ seçmenin zihnindeki imajını değiştirmek için belediye uygulamaları fırsattı, ama olmadı.
Seçimlerde sıfır hile sağlamak için muhalefet ne yaptı?
MHP’nin doğudan rekor oy almasını nasıl açıkladılar?
Umut olmak için önce parti içi demokrasiniz olacak. Liyakatlı adaylarınız olacak. Ama bu bağlamda doğru örnek olamadı CHP. Ders de almıyor.
- İlçe belediyesini batırmış birini İzmir gibi büyük bir şehrin adayı yapanlar,
- Her fırsatta parti değiştiren meclis üyelerini, belediye başkanlarını aday gösterenler,
bunların seçmen gözünde güven yaratmayacağını görmüyor mu?
Gerçek Çare
Çözüm, ortanın sağında gerçek bir sağ parti kurulması, CHP’nin parti içi demokrasiyi geliştirmesi, çoğulcu katılımı artırması, seçimlerde oy güvenliğini sağlaması ve siyasetin artık bir “meslek” değil, bir “görev” olduğunun anlaşılmasıdır.
İktidar zaten kendi kendini imha etmek için her şeyi yapıyor.
Ama ana muhalefet, yanlış adaylarla vitrine çıktığı sürece, ne yaparsa yapsın belli bir oranın üstüne çıkamıyor.
Ve işte bu yüzden, bugün hâlâ hep bir ağızdan aynı soruyu soruyoruz:
Ne olacak bu memleketin hali?
Haldun Ertan
02/10/2025
