Alsancak Vapur İskelesi başta olmak üzere, İzmir’in birçok noktasına son dönemde dev reklam totemleri yerleştirildi. Kentte çöp sorunu, arıtma eksikliği, su kesintileri ve Körfez kirliliği gibi temel problemler yıllardır çözülememişken, reklam alanında gösterilen bu “başarı” dikkat çekici.
Kent altyapısı giderek yetersiz hale gelirken, yöneticilerin önceliğini estetik kaygıdan çok, gelir getirici reklam ihalelerine yönlendirdiği görülüyor. Reklam panolarının altındaki şirket isimleri, kamuoyunda “tatlı ihaleler” söylentilerini de beraberinde getiriyor.
Bununla birlikte, İzmir’in kamusal alanları her geçen gün daha fazla işporta tezgahlarıyla doluyor. Mısırcılar, pilavcılar, simitçiler, çaycılar… Her biri için “izinli” denilse de, bu tablo kentin düzenini ve kent estetiğini zedeliyor. Sanki belediye yönetimi, kamu düzenini korumak yerine küçük çıkar izinleriyle siyasi destek sağlamayı tercih ediyor.
Oysa bir zamanlar Yüksel Çakmur, İzmir’i bu düzensizlikten kurtarmak için ciddi bir mücadele vermişti. Büfelerle, izinsiz tezgâhlarla, plansız ulaşım sistemiyle savaşmış, İzmir’i modern bir kent kimliğine kavuşturmak için çaba göstermişti. Bugün ise o anlayışın tam tersi bir yönetim anlayışı hâkim.
Sosyal demokrat kimliğiyle övünen belediye yöneticileri, kent rantını paylaşmayı “hizmet” sanıyor. Kente değil, koltuğa yatırım yapılıyor. Delegelere, gruplara, oy tabanlarına verilen “izinler”, kenti yavaş yavaş bir Ortadoğu şehrine dönüştürüyor.
İzmir susuz, kirli ve ulaşım açısından sıkıntılı olabilir ama belli ki yönetenlerin umurunda değil. Önemli olan reklam panolarında “başarı hikâyesi” yazmak.
Gerçeği görmek isteyenler için ise İzmir’in sokaklarına bakmak yeterli: Göz boyayan panoların ardında, giderek silikleşen bir “Güzel İzmir” var.
Dicle Şahin – Köşe Yazarı / İzmir Gözlemleri
